Μια βόλτα στο χωριό προσφέρει γαλήνη στο νου. Η φύση μιλάει τη δική της γλώσσα και θαρρείς πως ο Θεός κατοικεί σε ένα από τα πολλά χαλάσματα που γεμάτα λουλούδια ακόμα (;) σου θυμίζουν ότι εδώ πριν από' σένα υπήρξε μια άλλη εποχή, άλλοι άνθρωποι με τα δικά τους ήθηκαι τρόπους....κι όμως τελικά όλα εδώ είναι ακόμα, παλιά και νέα μαζί πορεύονται χέρι- χέρι χωρίς να το καταλαβαίνεις γιατί έχεις άγχος με τη δουλειά σου ή με την έλλειψη δουλειάς...
 |
| Το σπιτι των Γαλάτια και Έλλη Αλεξίου |
 |
| Το σπίτι που έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο Οδυσσέας Ελύτης |
Έτσι όπως πέφτει το φως λίγο πριν το σούρουπο πάνω στα σπίτια, τα μετατρέπει σε Παράδεισο. Αποκτούν μια βελούδινη υφή και βλέπεις καθαρά τον καλλιτέχνη που κρύβεται σε ανθρώπους που τώρα δεν υπάρχουν. Που μπορεί ποτέ να μη σπούδασαν κάτι και που υπέγραφαν με σταυρό. Αυτοί οι ίδιοι, όμως, είναι αυτοί που ήξεραν να χτίζουν πέτρα -πέτρα τα ίδια τους τα σπίτια, να στήνουν οικογένειες χωρίς απαραίτητα να έχουν παντρευτεί την αδελφή ψυχή τους, να διαφεντεύουν χωράφια και ζώα και κυρίως να έχουν καθαρή ματιά, ξεκάθαρη άποψη και δύναμη για ζωή, όσο σκληρή ή άδικη τους παρουσιαζόταν.
Κι εμείς σήμερα; Τι από όλα αυτά ξέρουμε;;" Πού είναι το σταλίκι ή ο σταυρός πάνω στην πέτρα που ορίζει τα σύνορα του χωραφιού; Με ποιο συνορεύει το χωράφι σου;Το αμπέλι σου ποιο από όλα είναι;" Σ' αυτές τις ερωτήσεις μόνο μία απάντηση μου' ρχεται: " Κι ας ξέρω που είναι, τι θα το κάνω ακριβώς;;; " Μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι μετά από τόσα χρόνια σπουδών , μαθημάτων,σχέσεων, ταξιδιών δε διαθέτω αυτή τη διαύγεια της σκέψης που είχαν εκατο χρόνια πίσω οι άνθρωποι των κρητικών χωριών, η εκμετάλλευση των χωραφιών είναι το τελευταίο πράγμα που θα με σοκάρει...πάλι από την άλλη,λένε οι μεγαλύτεροι πάντα, ότι κάποια στιγμή εδώ θα γυρίσω κι ότι αυτοί μπορει και να είναι μεγάλοι σε ηλικια και τοτε τι θα κάνω εγώ μόνη μου με τόση περιουσία....;;;;
Σοκάκια με πέτρινα σπίτια, σκάλες, κληματαριές να κρέμονται στις πόρτες και τα παράθυρα, γατούλες να σε κοιτούν αναγνωριστικά, σκυλάκια ανέμελα να σου γαβγίζουν απ' τις αυλές. Γριούλες μαυροφορεμένες με κατεβασμένα τσεμπέρια στο ύψος των ματιών, για να καλύπτουν τον ήλιο, σε κοιτούν και σε καλημερίζουν. "Καλημέρα σας...τίνος έισαι ' συ κοπέλα μου;;;" Κι αμέσως συνειδητοποιείς ότι έχεις ξεχάσει ποιος είσαι, ότι έχεις ρίζες, ότι μοιάζεις στους προγόνους σου και ότι στα δικά σου μάτια τους βλέπουν οι παλιοί και κλαίνε.
Έτσι όπως πέφτει το φως λίγο πριν το σούρουπο πάνω στα σπίτια, τα μετατρέπει σε Παράδεισο. Αποκτούν μια βελούδινη υφή και βλέπεις καθαρά τον καλλιτέχνη που κρύβεται σε ανθρώπους που τώρα δεν υπάρχουν. Που μπορεί ποτέ να μη σπούδασαν κάτι και που υπέγραφαν με σταυρό. Αυτοί οι ίδιοι, όμως, είναι αυτοί που ήξεραν να χτίζουν πέτρα -πέτρα τα ίδια τους τα σπίτια, να στήνουν οικογένειες χωρίς απαραίτητα να έχουν παντρευτεί την αδελφή ψυχή τους, να διαφεντεύουν χωράφια και ζώα και κυρίως να έχουν καθαρή ματιά, ξεκάθαρη άποψη και δύναμη για ζωή, όσο σκληρή ή άδικη τους παρουσιαζόταν.
Κι εμείς σήμερα; Τι από όλα αυτά ξέρουμε;;" Πού είναι το σταλίκι ή ο σταυρός πάνω στην πέτρα που ορίζει τα σύνορα του χωραφιού; Με ποιο συνορεύει το χωράφι σου;Το αμπέλι σου ποιο από όλα είναι;" Σ' αυτές τις ερωτήσεις μόνο μία απάντηση μου' ρχεται: " Κι ας ξέρω που είναι, τι θα το κάνω ακριβώς;;; " Μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι μετά από τόσα χρόνια σπουδών , μαθημάτων,σχέσεων, ταξιδιών δε διαθέτω αυτή τη διαύγεια της σκέψης που είχαν εκατο χρόνια πίσω οι άνθρωποι των κρητικών χωριών, η εκμετάλλευση των χωραφιών είναι το τελευταίο πράγμα που θα με σοκάρει...πάλι από την άλλη,λένε οι μεγαλύτεροι πάντα, ότι κάποια στιγμή εδώ θα γυρίσω κι ότι αυτοί μπορει και να είναι μεγάλοι σε ηλικια και τοτε τι θα κάνω εγώ μόνη μου με τόση περιουσία....;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου