ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΟΜΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

            Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι από μικρή ηλικία φροντίζουν να μάθουν ξένες γλώσσες και μάλιστα να αποκτήσουν γνώσεις υψηλού επιπέδου σε αυτό τον τομέα.  Αυτό εξηγείται από το ότι η οικονομία της χώρας βασίζεται κατά πολύ στον τουρισμό.  Έτσι, όσοι επιλέγουν να εργαστούν σε αυτό το κομμάτι -και είναι πολλοί- ασχολούνται με την απόκτηση πτυχίων που πιστοποιούν τη γνώση των γλωσσών εκείνων που μιλούν οι επισκέπτες της χώρας.  Αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ρωσικά βρίσκονται πρώτα στη λίστα με τις προς εκμάθηση γλώσσες. 

             
           Άλλος ένας λόγος που οδηγεί σε αυτή την κατεύθυνση είναι η τάση των Ελλήνων να σπουδάζουν ή – ακόμα περισσότερο- να εργάζονται στο εξωτερικό.  Έτσι, αφού σπουδάσουν, είτε εντός είτε εκτός χώρας, αναζητούν εργασία στο εξωτερικό, ώστε και να εξασκήσουν αυτό που σπούδασαν και να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και την οικογένεια τους καλές συνθήκες ζωής, τις οποίες σε αυτή τη φάση η Ελλάδα δε μπορεί, δυστυχώς να προσφέρει. 

         Σε αυτά μπορούν να προστεθούν η οικονομική και κοινωνική κρίση , την οποία διέρχεται η χώρα, με τη συνακόλουθη ανασφάλεια των πολιτών και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική και σε όσους την ασκούν αλλά και αυτή η αίσθηση «του μαθητή στο τελευταίο θρανίο της τάξης», του παρατημένου παιδιού, που δε διεκδικεί την προσοχή των υπολοίπων και ούτε του την προσφέρουν απλόχερα. 
            Η απογοήτευση του Έλληνα από τη χώρα του μεταφράζεται με μετανάστευση ενώ ταυτόχρονα η ίδια χώρα γίνεται χώρος υποδοχής μεταναστών υπογραμμίζοντας την τραγική ειρωνεία του δράματος.  Η πατρίδα της φιλοξενίας έχει γίνει αφιλόξενη για τα ίδια της τα παιδιά.  Μήπως έπρεπε όλα τα παιδιά, είτε προέρχονται από αυτή τούτη τη χώρα είτε από κάποια άλλη να έχουν ίσο μερίδιο στα «ξένια δώρα»; Τι θα είχε να πει επ’ αυτού ο Ξένιος Ζευς; Ήξερε άραγε εκείνος να μιλάει τη γλώσσα των Σκυθών;  

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, ΕΙΔΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ